Ar ais faoina smacht.

Simon agus é ag meachán sláintiúil. 

Mhothaigh mo chroí trom i mo chliabhrach, bhí a fhios agam go bhfaighinn bás go luath.” Is í seo an chaint lom a chuala na mílte daoine ó bhuachaill óg cúig bliana déag d’aois ar an BBC. Tuigeann cách ar an bpointe ag éisteacht leis go bhfuil sé tinn. Ach cén tinneas atá air? Caithfidh go bhfuil ailse air? Fiobróis chisteach b’fhéidir? Ní hé, ach anoireicse.
 ‘Anorexia Nervosa’ téarma ón Laidin atá ann, ciallaíonn sé ‘to nervously eat.’ Is galar intinne ann dainséarach é a scriosann saol an té a ndéanann sé ionsú air.  Nuair a smaoiníonn  daoine ar anoireicse go hiondúil is íomhá de mhná a bhíonn ar  intinn acu, go háirithe mná óga. Ní hea sin an cás i gcónaí.  Is fir iad 25% de na daoine a fhulaingíonn  leis an galar seo.
Ní raibh Simon Metin ach trí bliana déag  nuair a thosaigh anoireicse ag scriosadh a shaoil. ”Ní raibh mé riamh ró throm mar ghasúr. Ach bhí rudaí ag tarlú i mo shaol nach raibh smacht ar bith agam orthu, ar nós an mhaistíneacht a rinneadh orm ar scoil. Thug mé faoi deara gurbh é an méid a d’ith mé an t-aon rud a raibh smacht agam air.’’
 

Simon agus é faoi smacht anoireicse.

Tar éis do thréimse bliain a caitheamh ag fáil coir leighis éagsúla bhí ‘bíseach’ ar Simon, bhí sé ar ais ag ithe. É sin ráite, dúirt Simon go raibh an ‘guth anoireicse’ fós ina intinn agus é ag aois sé bliana déag . Deireann sé gurbh é an deis a fuair sé freastal ar an Ollscoil i Cambridge an rud a cabhraigh leis scaoileadh leis an ngalar go huile is go hiomlán. ‘’Thug Cambridge tús iomlán úr dom.’’ Bhí sraith físeanna ag Simon ar YouTube inar thug sé tacaíocht agus comhairle do dhaoine eile a bhí ag fulaingt leis an ngalar. Bhí rudaí go maith é saol Simon, nó sin mar a cheap daoine. Deirtear go bhfuil sé an deacair ag daoine saoirse iomlán a fháil uaidh anoireicse, bhí sé seo fíor do Simon.  Ag tús 2015 agus é bliain is fiche d’aois bhí Simon ar ais san áit chéanna ina raibh  sé nuair a bhí sé trí bliana déag d’aois, go huile is go hiomlán i ngreim ag an  anoireicse.


Bhí an t-ádh ar Simon an uair seo toisc go raibh a fhios aige cad a bhí ar siúl. Chuir sé glaoch ar a Dhaid nuair a thug sé faoi deara cad a bhí ar siúl aige agus chuaigh sé díreach chuig an ospidéal. Bhí rudaí go dona, bhí beagnach trí chloch meáchain caillte aige taobh istigh de chúpla seachtain.  
Scríobh Simon alt ar blag a bhí aige faoina saol ag an am ‘Here we go again; it turns out that my estranged ‘best buddy’ anorexia nervosa had yet to be eradicated from the path in oh-so unfortunate life. The clever entity had the foresight to call for reinforcements to set up a second post further down my timeline in life.’
‘It is strange that I have gone from a voice of hope to others suffering with eating disorders to one that needs hope by the bucket full.’’
Tá Simon i lár cath trom arís. Beidh air Simon cath láidir a chur suas nó ní tiocfaidh sé tríd. Tá damáiste déanta ag anoireicse ar a choirp theanna agus tá sé an tábhacht nach bhfuil níos mó damáiste déanta aige ar.


Faoi láthair tá Simon mar othar in clinic cónaithe. Beidh sé ann ar feadh tréimhse trí mhí.  Ní rud as gnáth í seo do Simon, d’fhán sé i clinic cómnaithe do dhaoine óige le anariecse le haghaidh sé mhí nuair a bhí sé trí bliain déag d’aois. Agus é ag cáint ar an lá a bhóg sé ón ospidéal chuig an clinic cónaithe is léir go raibh Simon sásta a bheith sa timpeallacht dearfach arís.  ‘’It’s funny to think that I was so calm with my new surroundings, but that is why I loved residential care; it is really like a home from home. I felt at ease, as if my life was going forwards for the first time in a long time. It reminded me what true happiness felt like.’’ 
Is cath láidir an cath a mbeidh le troid ag Simon sna seachtaine amach romhainn agus ar ndóigh le haghaidh a chuid eile dá shaol, ach is cath é atá sé sásta ghlacadh leis.  ‘’Bring on tomorrow…I can do this. There is now hope. I will dedicate the rest of my life to raising awareness of this disease and helping those who suffer from it.’’